Christenen zijn in onze tijd gelukkig steeds minder gefixeerd op wat hen scheidt en steeds meer op wat hen bindt. Dat komt ten eerste doordat christenen in onze cultuur een minderheid aan het worden zijn en elkaar daardoor steeds harder nodig hebben. Het heeft ook te maken met een algemene omslag in het denken, waardoor het eigen gelijk sterker gerelativeerd wordt dan in vroeger tijd. Daardoor is het onvermijdelijk positiever gezegd: hoogst wenselijk dat ook katholieken en protestanten het gesprek met elkaar aangaan. Er zijn over en weer nogal wat misverstanden over elkaar. Er blijkt veel te zijn wat bindt, misschien wel meer dan menigeen altijd dacht. Maar er zijn ook diepgaande verschillen, en het is nuttig als die eens in kaart worden gebracht. Toenadering tot elkaar betekent immers niet dat alle verschillen worden weggepoetst, maar wel dat we er een beter inzicht in krijgen en ook dat we ze waar nodig weten te relativeren. Het gaat niet om fusie van kerken, maar om meer begrip en meer liefde voor elkaar, om meer samen op te trekken.