Brieven van een vader aan zijn POD

Jaap van t Veer

Famous last words. Een gevleugelde, wat romantische aanduiding van uitspraken die klassieke beroemdheden aan het eind van hun leven deden. Ik vermoed dat ieder mens vroeg of laat de behoefte voelt de sterfelijkheid, met name die van hemzelf, te overstijgen. Om een woord te spreken, een daad te verrichten waarvan de echo na blijft galmen, ook als hijzelf allang niet meer hier is.

Dit boek, Jaap’s laatste, is bescheidener dan dat. En toch ook weer niet. Het is bescheidener omdat het niet de pretentie heeft woorden van tijdloze waarheid te verkondigen. Jaap heeft niet meer dan een poging gewaagd de belangrijkste lessen die hij in zijn leven leerde op schrift te stellen, voor de mensen die hem het meest na staan. Maar de woorden waarmee hij dat doet zijn niet het meest opmerkelijke aan dit boek. Dat is zijn leven zelf.

Wie dit boek leest als een gids voor levenslessen, zal er weinig van opsteken. Jaap leerde zijn lessen al zoekend. Hij tastte naar de bodem in zichzelf, hij zocht naar de volheid van de hemel, naar God, die liefde is. Hij onderzocht wat het betekent om God en mensen te dienen - die twee zijn onlosmakelijk - en aanvaardde de consequenties van wat hij ontdekte. Wie het leest als een aansporing om diezelfde weg te gaan - een weg waarin de enige overwinning die op jezelf is - zal rijkdom vinden.