Afgaand tij POD

Jaap van t Veer

In ‘Afgaand tij’ laat Jaap van ’t Veer zich zonder omhaal van woorden diep in de ziel kijken, evenals in zijn eerdere dichtbundels en boeken. De gedichten – eenvoudig, helder, diep – zijn als waterpoelen, soms waterstromen: je kunt er gemakkelijk aan voorbij gaan, maar als je stilstaat en kijkt, luistert, voelt, dan gebeurt er iets met je. Iets dat je hart afwisselend verstilt, versnelt, verruimt.
De teksten ademen een stille intimiteit. De intimiteit tussen man en vrouw, tussen vrienden, tussen mens en natuur. Zelfs – het meest ontroerend – tussen de dichter en de naderende dood. In het deel getiteld ‘De laatste etappe?’ geeft Jaap zich over aan het afgaand tijd, laat hij zich gewillig meelokken, wie weet voorgoed. Daarom doet dit het lezen van dit boekje pijn. En toch krimpt het hart al lezend niet ineen; integendeel, het gaat open, rijst op: want deze dichter deelt met ons de pijn van de hoop.